Δεν είμαι από τους ανθρώπους που αγαπάνε να λαϊκίζουν για ένα θέμα απλά επειδή είναι στη μόδα. Δεν ακολούθησα την μόδα ποτέ, αρνήθηκα να ράψω “συνολάκι” στα μέτρα τους, όπως αρνούμαι πεισματικά να μου πάρουν τα μέτρα!
Ειδικά όταν πρόκειται για ένα ευαίσθητο θέμα όπως αυτό των αστέγων, αυτό των ανθρώπων που ξαφνικά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ να φάνε, αυτό των οικογενειών που δεν μπορούν να πάρουν τα απαραίτητα σχολικά στα παιδιά τους, λυπάμαι… μα δεν μπορώ να το προσεγγίσω ούτε σαν δημοσιογράφος (δεν έχω την απαραίτητη ικανότητα να αποστασιοποιούμαι από το πρόβλημα), ούτε σαν συγγραφέας (γιατί ξεπερνά τελικά η ζωή, την φαντασία…) Για αυτό θα προσπαθήσω να περιγράψω τα πράγματα όσο πιο απλά -και σουρεαλιστικά μπορώ. Σαν άνθρωπος! Η λογοτεχνική προσέγγιση εδώ, δεν ταιριάζει, δεν χωρά, δεν επιτρέπεται.
Είχα διαβάσει για το φαινόμενο «Νεοάστεγοι», άνθρωποι δηλαδή που χτυπήθηκαν από την κρίση, χάνοντας τα πάντα, αλλά δεν ήξερα, Θεέ μου, δεν ήξερα! Χτες το μεσημέρι, λίγο πιο κάτω από το σπίτι εκεί στον κάδο των σκουπιδιών που μέχρι πριν λίγα χρόνια σύχναζαν αδέσποτες γάτες, ανακάλυψα πως τώρα συχνάζουν αδέσποτες ζωές! Μπερδεμένες ζωές που ΔΕΝ ξέρουν που ανήκουν, σε ποιο κομμάτι του παράλογου τούτου κόσμου. Ένα αυτοκίνητο σαν το δικό σου και το δικό μου, μια γυναίκα μέσα με σκυμμένο κεφάλι που έκλαιγε, ένας άντρας καλοντυμένος που έψαχνε στους κάδους φαγητό με μια ψυχή πεινασμένη για την αξιοπρέπεια που του στερήσανε. Υποψιάζομαι πως με αναγνώρισε. Φοβήθηκε ίσως μην τυχόν και τον κάνω ρεπορτάζ στον σταθμό. Δεν ήξερε πως το μόνο ένστικτο που λειτουργούσε μέσα μου εκείνη την στιγμή, δεν ήταν αυτό του δημοσιογράφου – δεν λογίζομαι άλλωστε σαν τέτοιος – μα το ένστικτο της επιβίωσης, γιατί ένιωσα τον φόβο πως μια άλλη συντέλεια έχει επέλθει, πολύ πιο καταστροφική και λιγότερο επιλεκτική από εκείνη του Νώε.
– Δεν είναι αυτό που φαίνεται…
Μου είπε.
– Το ξέρω…
Απάντησα.
Έφυγα, ξεχνώντας να πετάξω τα σκουπίδια μου γιατί ένιωσα την δυσοσμία του σάπιου συστήματος του “τώρα μας”, να με πνίγει, να με θυμώνει, να με πιάνει από το χέρι βίαια και να απαιτεί μια κάθαρση. Σαν αρχαία τραγωδία που πίστεψε με, φίλε μου, αυτήν την φορά δεν θα την δώσει ο χορός την λύση, μα εμείς! Μόνο εμείς!
Μεσήλικες, υπερήλικοι, νέοι, ναρκομανείς μισοξύπνιοι, μισοκοιμίσμενοι, αλάνια, πόρνες, “χαλασμένοι”, “φτιαγμένοι” κυρίες με γούνες, άντρες με κοστούμια, αγόρια με τζην και καρδιές φθαρμένες, κορίτσια με rayban γυαλιά, για να μην βλέπεις το δάκρυ τους, αλλοδαποί, ρατσιστές, αυτά είναι τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της απόγνωσης. Τελικά, ακούμε πραγματικά; Βλέπουμε ..αληθινά; Νιώθουμε δυνατά; Η απλά, ζούμε ανεκτά;
Εγώ από σήμερα θα κρεμώ τις σακούλες με ότι μπορεί να φαγωθεί σους κάδους των σκουπιδιών. Μέσα στον κάδο έχω ρίξει την ψήφο μου στο πολιτικό σύστημα που μέρος του δεν το αρνούμαι είμαι και εγώ! Και ντρέπομαι!
Published by
