Η ισχυροποίηση του ενδεχόμενου της υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το περασμένο Σαββατοκύριακο, προκάλεσε την άμεση και σφοδρή αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας. Αν και εκκρεμεί η οριστικοποίηση της απόφασης στο Συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς στα μέσα Δεκέμβρη, η «Συγγρού» ανέπτυξε ήδη την αντεπιχειρηματολογία της με όρους που θυμίζουν το «μαύρο στην ΕΔΑ» στις εκλογές του 1958
Ο «κόκκινος» κίνδυνος
Για του λόγου το αληθές, η Εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, Άννα Ασημακοπούλου, βλέπει ανάμεσα στους υποστηρικτές του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ «κόμματα του περιθωρίου, μαρξιστικά, τροτσκιστικά και φανατικά ταγμένα εναντίον του ευρώ και της Ευρωζώνης, [που] βλέπουν σαν γνήσιο εκφραστή τους τον κ. Αλέξη Τσίπρα» (press-office/press/), ενώ ο Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, Ανδρέας Παπαμιμίκος, συνεχίζοντας στον ίδιο τόνο, διαπιστώνει ότι «ο κ. Τσίπρας τις αγαπημένες του συνήθειες δεν τις αποχωρίζεται ποτέ. Μετά τις ακραίες συνιστώσες εσωτερικού, επενδύει τώρα και σε ακραίες συνιστώσες εξωτερικού» (press-office). Μάλιστα η Άννα Ασημακοπούλου, κλιμακώνοντας την επίθεση αναρωτιέται «με ποιους συμμάχους πορεύεται ο κ. Τσίπρας στην Ευρώπη; Με τους πολέμιους του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Με τα κατάλοιπα του Σταλινισμού; Με όσους κατηγορούνται για εξτρεμιστικές, βίαιες πράξεις;» (press-office).
Ψυχροπολεμική ρητορική
Πέρα από την επανεμφάνιση της λέξης «συνιστώσα», η οποία για κάποιο ανεξήγητο λόγο μοιάζει ν’ αποτελεί όρο-γλωσσικό φετίχ για τη Νέα Δημοκρατία, είναι διακριτή στην επιχειρηματολογία της κυβερνητικής παράταξης η αξιοποίηση ενός γλωσσικού οπλοστασίου που μοιάζει να προέρχεται από τη δεκαετία του ’60 και του ’70, όταν ο «μαρξισμός», ο «μπολσεβικισμός», ο «τροτσκισμός» και οι λοιποί «-ισμοί» της Αριστεράς προβάλλονταν ως «εθνικοί κίνδυνοι», ως οι ιδεολογικές προβιές των «κόκκινων λύκων» που ήθελαν να κατασπαράξουν τον ελληνισμό. Σαφώς, η ΝΔ, όπως κι όποιο τυπικό Δεξιό, Λαϊκό, Συντηρητικό, Χριστιανοδημοκρατικό κ.ο.κ. κόμμα στην Ευρώπη δεν μπορεί να βρει πολλά κοινά μ’ ένα κόμμα της ριζοσπαστικής ή και της κομμουνιστικής Αριστεράς. Μολαταύτα, η ιδεολογική σύγκρουση, καθόλα θεμιτή ακόμη και στις οξείες εκδοχές της, είναι διαφορετική από τον πολιτικό κουτσαβακισμό της ρητορικής περί «κομμάτων του περιθωρίου».
Μάλιστα, η όλη επιχειρηματολογία όχι μόνο δεν προάγει τη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης, της Ε.Ε., του ευρώ κλπ, αντίθετα τη συσκοτίζει, θυμίζοντας τις ανέξοδες και συχνά αδιέξοδες «ευκολίες» του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα. Όποιες διαφωνίες, επί μέρους ή καθολικές να χει κάποιος με την Αριστερά στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη, σ’ ένα επίπεδο καταλήγει «γραφικός» επισείοντας, λίγο πολύ, το «μαρξιστικό κίνδυνο». Ούτως ή άλλως το ΚΕΑ είναι ένα ευρωπαϊκό κόμμα, με θεσμική υπόσταση και λειτουργία, που θα προτείνει υποψήφιο για Πρόεδρο της Κομισιόν και όχι επικεφαλής του παρτιζάνικου σώματος που θα καταλάβει τις Βρυξέλλες.
Επιστροφή στο παρελθόν
Εκείνο που προκύπτει και από τα παραπάνω είναι η σκλήρυνση του λόγου της ΝΔ με όρους παρελθόντων δεκαετιών, σε σημείο που ο επίμαχος σχολιασμός θυμίζει την από του βήματος της Βουλής ρητορική του Ευάγγελου Αβέρωφ εναντίον της αναγνώρισης της ΕΑΜικής αντίστασης (www.youtube.com). Βέβαια, τότε, ήταν 1982 και η δυναμική της μετεμφυλιακής πόλωσης δεν είχε εξαντληθεί πλήρως. Η μετάφραση εκείνης της λογικής στη σημερινή συγκυρία τι νόημα μπορεί να έχει;
Published by
