Μόλις συμπλήρωσα τα 26 χρόνια. Δεν το αναφέρω για να έχω λαμβάνειν ευχές… Προσπαθώ να κάνω έναν πρόλογο, να έχω μια βάση για να μπορέσω να αναλύσω όλα αυτά που τριγυρνούν στο κεφάλι μου εδώ και περίπου ένα χρόνο… Πράγματα και σκέψεις που σε κάποιους θα φανούν αδιάφορα, γιατί, έτσι αδιάφορα ζούμε σε αυτή τη χώρα, μέσα σε μια αδιάφορη κοινωνία, μεταξύ αδιάφορων συνανθρώπων.
Σε κάποιους άλλους, όμως, ίσως θυμίσουν κάτι. Ίσως βρουν κάτι από τον εαυτό τους μέσα σε αυτές τις σκέψεις και τις ανησυχίες. Κι αν δεν τους είναι τόσο φανερό, ίσως θελήσουν να μπουν στην επίπονη διαδικασία να ψάξουν, να αναμοχλεύσουν, να διερωτηθούν. Δεν ψάχνω για υποστηρικτές. Ψάχνω για κάτι που θα παρακινήσει αυτή τη βαλτωμένη νέα γενιά. Αυτή τη νέα γενιά, που, παρόλο που όλοι λένε ότι είναι το μέλλον, εκείνη δεν μπορεί και, ίσως, δεν θέλει ή φοβάται να δει παραπέρα από το σήμερα.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, λίγο τα παιδικά μας χρόνια… Πώς φανταζόμασταν κι ονειρευόμασταν τότε ότι θα είναι η ζωή μας όταν θα φτάναμε στα πιο δημιουργικά και παραγωγικά χρόνια; Ζούμε ό,τι ακριβώς ονειρευτήκαμε; Απέχει η σημερινή πραγματικότητά μας από αυτό που φανταζόμασταν τότε με τα παιδικά μυαλά μας; Πόσο απέχει; Αλλαγές επιδέχεται; Δύναται να καλυτερεύσει και να προσεγγίσει έστω και στο ελάχιστο τα μικρά ή μεγάλα όνειρά μας; Ποιός και τί φταίει; Κι αν φταίμε εμείς για τη ζωή που ζούμε, προσπαθούμε να τη διαφοροποιήσουμε ή παραμένουμε άπραγοι, περιμένοντας να… ηττηθούμε κατά κράτος; Προσπαθούμε να τη φέρουμε στα μέτρα μας; Πόσο προσπαθούμε; Κι αν φταίει κάποιος άλλος, έξω από εμάς, το «κράτος», το κάρμα, η τύχη…; Σε αυτήν την περίπτωση μπορούμε εμείς να κάνουμε κάτι; Μπορούμε, ίσως, να αλλάξουμε τα «γραμμένα» και τα «κατεστημένα»; Πώς και με ποιόν τρόπο;
Να! Κάτι τέτοιες «φιλοσοφικές» ανησυχίες με «ζώνουν» εδώ και περίπου έναν χρόνο, που νιώθω να μεγαλώνω σε αυτή τη χώρα που λέμε Ελλάδα και που σε τίποτα δεν μοιάζει με εκείνη που μας μάθαιναν στο σχολείο ή τουλάχιστον, με εκείνη που αντιλαμβανόμουν εγώ…
Κάποιες φορές απαντήσεις υπάρχουν. Άλλες στιγμές μένουν αναπάντητα ερωτηματικά. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν σταματά η ανησυχία… Κι έτσι πρέπει: να υπάρχει μια διαρκής ανησυχία, να είμαστε σε εγρήγορση, δραστήριοι πνευματικά… Να μην σταματάμε να ονειρευόμαστε, ρε παιδάκι μου! Κι όταν τα όνειρά μας εκπληρωθούν, εμείς να κάνουμε κι άλλα, καινούργια, πάνω σε γερά θεμέλια, εκείνων των πρώτων, πρώιμων, παιδικών «φαντασιώσεών» μας… Κι αν δεν εκπληρωθούν, να μην απογοητευόμαστε. Να προσπαθούμε πάντα να φτάνουμε στο επιθυμητό.
Και το σημαντικότερο όλων: ό,τι ζούμε, όποτε το ζούμε, να το ζούμε δυνατά κι αληθινά, αλλά με αξιοπρέπεια, με σεβασμό και πάντα με «ευχαριστώ» και «παρακαλώ». Απολαμβάνοντας τη ζωή που μας δόθηκε, με τα καλά και τα άσχημά της, να έχουμε στο νου μας, μεταξύ άλλων ρήσεων επιφανών ανδρών και γυναικών, που έχουν μαζευτεί κι αυτές στη στοίβα με τις ανακυκλώσιμες μόδες, το παρακάτω απόσπασμα:
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
Κωνσνταντίνος Καβάφης
Published by
