Θεοί… Αρχαίοι όμορφοι και άμορφοι Θεοί… Που είστε; Σε ποια κορυφογραμμή του κόσμου γελάτε μαζί μας και οι 12; Πετρογεννήματα όλοι μας οι Έλληνες του Δευκαλίωνα και της Πυρας ξεχάσαμε… Μα πέτρα γίναμε και πάλι θέλοντας και μη…. Να θυμηθούμε… Θέλοντας και μη…
Θέλω απόψε, που παλεύω δαίμονες, έναν Δια να με κάνει αστροπελέκι του… Όχι τιμωρίας, μα ξυπνήματος! Θέλω να πολεμήσω σαν τον Αρη και να αγαπήσω με φωτιά και λάβα και σίδερο, σαν τον Ήφαιστο! Θέλω να παλέψω με κύματα μαζί με τον Ποσειδώνα. Να μάθω τα αμάθητα και αλάθητα λάθη του κόσμου τούτου από την Αθηνά, και να πειστώ ότι η ομορφιά κατοικεί σε κορμί γυναίκας σαν την Αφροδίτη, μόνο αν βεβαιωθώ ότι η ψυχή τελικά έφυγε, πέταξε με τον έρωτα!
Θέλω να φτιάξω σπιτικό καρβέλι αχνιστό την αγάπη, μαζί με την Δήμητρα, και να την κάνω μυστικό δείπνο σε τραπέζι, στην μέση ενός ελαιώνα προδοσίας! Ναι, εκεί. Θέλω να πιω κρασί με τον Διόνυσο για να μου φέρει μήνυμα σε αρωματισμένο γράμμα, ο Ερμής να μου δανείσει τα σαντάλια του να πετάξω, εκεί στο όρος των ελαίων. Να γίνω λάδι, να γίνω χρυσό νάμα. Ακριβό τάμα. Θέλω να μείνω πιστή σε ένα άπιστο- άπιαστο όνειρο, σαν την Ήρα… Και να καώ από έναν ήλιο που κρύβεται στο σκοτάδι του τραγουδιού ενός Απόλλωνα!
Μάθε μου Άρτεμης να κυνηγώ. Μάθε μου πως να κόβω το στήθος μου σαν την Αμαζόνα και να κάνω φαρέτρα με τόξα τους φόβους μου. Δώδεκα Θεοί ξεχασμένοι με κερνούν νέκταρ ημίγλυκο κρασί, και εγώ μεθυσμένα θα τους πω ό,τι ξέρω με όλο το θράσος μου μαζεμένο. Ξέρω γιατί μας ζηλεύουν εμάς τους θνητούς. Εμάς με το φθαρτό σώμα. Εμάς με τις ρυτίδες, εμάς με το δάκρυ, με τα λάθη, με τα πάθη. Ξέρω γιατί, ζευγάρωναν μαζί μας την τελειότητα τους να κάμουν ημίθεους. Τον θάνατο μας ζήλεψαν και ζηλεύουν! Το δικαίωμα μας στον, θάνατο!
Έχουν πλούτη, χρυσό, διαμάντια… μα δεν θα πληρώσουν κανένα νόμισμα ποτέ τον βαρκάρη για την πιο μαγική βόλτα! Αχ, Θεοί μου ξέρω! Πως να εκτιμήσεις την ζωή, πώς να ζήσεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία αν… αν… αν δεν φοβάσαι πως αύριο μπορεί να μην υπάρχεις;
Published by
